เราคงเคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า "ไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวร" อยากจะบอกค่ะว่า "มิตรแท้" มีแน่ในชาตินี้ แต่ที่ไม่มีเห็นจะเป็น "ศัตรูถาวร"
หลายคนคงไม่อยากเชื่อว่า จริงหรือว่าศัตรูถาวรนั้นจะไม่มีได้ในชีวิตนี้ หรือมิตรแท้ เกิดมาหลายสิบปีนี่ก็ยังวางใจใครไม่ได้สักคน อยากจะบอกว่าเป็นจริงได้แน่ค่ะ เพราะทั้งสองอย่างนี้คุณสามารถสร้างได้ด้วยตัวเองเสียด้วย
มิตรแท้สร้างได้...ด้วยตัวเอง
การได้มีเพื่อนที่ดี ไว้วางใจกันได้ทุกเรื่อง พูดคุยได้ทุกอย่าง (โดยไม่ต้องระแวงว่าชีจะเอาเรื่องของเราไปเมาท์ต่อ) ปรึกษาได้ทุกสิ่ง มีคนไว้กอดเวลาจิตตก มีคนไว้ดีใจเวลาสมหวัง เป็นเรื่องที่ใครๆ ก็อยากได้ เรียกว่าเพื่อนแท้ที่รู้ใจคนเดียว ดีกว่ามีผู้ชายมาเอาใจเป็นร้อยคน
แต่ก็นั่นแหละค่ะ ใจคนเรานั้นยากแท้หยั่งถึง บางคนพี่น้องท้องเดียวกันแท้ๆ บางทียังเดาใจกันไม่ออก เพื่อนที่คบมาแต่เด็ก แต่เล็กแต่น้อย ที่แม้จะเห็นไส้เห็นพุงกันหมด แต่บางที่ก็ซ่อนความร้ายไว้ลึกจนเรายากจะคาดเดา แล้วอย่างนี้จะมีใครที่รักและเข้าใจเป็นเพื่อนแท้ของเราสักคนไหม?
อยากบอกว่าถ้าคุณยังหาไม่เจอไม่เป็นไรค่ะ เพราะ คุณสามารถเป็นมิตรแท้ด้วยตัวเองได้ การทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีนั้นง่ายกว่าไปหาคนดีๆ (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะดีจริงไหม) มาเป็นเพื่อนมากมายนัก แถมคุณเองยังสามารถเป็นเพื่อนที่ดี หรือเป็นเพื่อนแท้คนอื่นได้มากกว่าหนึ่งคนอีกด้วย ก็เพื่อนแท้น่ะ ใครว่ามีคนเดียวล่ะคะ
หลายคนเฝ้าหาเพื่อนแท้สักคนในชีวิต แต่ไม่เคยดีกับใครเลย แล้วใครเขาจะมาคบคุณอย่างจริงใจล่ะคะ นั่นล่ะทำให้ชีวิตคุณมีแต่คนที่เข้ามาแสวงหาผลประโยชน์ เมื่อหมดคุณค่าเค้าก็ทิ้งไปไม่เห็นหัว ไม่เหลือเยื่อใย
เพราะฉะนั้นการจะเริ่มมีมิตรแท้ ต้องเริ่มที่คุณเองค่ะ ต้องเริ่มจากการเป็นเพื่อนที่ดีกับคนอื่นก่อน ไม่ต้องระแวงว่าคนนี้จะเข้ามาเพราะผลประโยชน์หรือเปล่า เพราะการคิดแบบนั้นมันก็เหมือนการสร้างกำแพงไว้ในใจคุณ ทำให้คุณไม่วางใจเขาสักครั้ง เมื่อไม่เปิดใจ ก็คงไม่มีมิตรภาพเกิดขึ้น
รักและใส่ใจ ให้ความไว้วางใจกัน และที่สำคัญคือช่วยเหลือเกื้อกูลกันทั้งในยามทุกข์และยามสุข เป็นคุณสมบัติที่ดีของมิตรแท้ ที่คุณสามารถเริ่มสร้างขึ้นมาได้ ด้วยตัวเอง เริ่มที่จะเป็นมิตรที่ดีก่อน แล้วมิตรแท้ที่คุณตามหา ก็จะหาได้ไม่ยากอีกต่อไป
ศัตรูถาวร...ก็แก้ได้ด้วยตัวคุณ
ไม่มีใครบนโลกนี้ที่ไม่มีคนเกลียด แม้แต่คนที่ดีที่สุดในโลก เกิดมาไม่เคยอาฆาตมาดร้ายใคร ก็ยังอุตส่าห์มีคนอิจฉาในความดีงามนั้นอีก เรียกว่าเกิดเป็นมนุษย์นั้นยากจะหนีคนไม่ชอบไปได้ เมื่อรู้อย่างนั้นแล้วจะแปลกใจไปทำไม หากเราจะมีศัตรูอยู่บ้าง ในเมื่อมันเป็นความจริงที่หนีไม่พ้น
แต่หากเราเข้าใจหลักความเป็นไปของโลก (โลกธรรม) ที่ทุกสิ่งอย่างมีการเกิด การดำเนินอยู่ และการสูญสลาย ย่อมเข้าใจว่าศัตรูถาวรนั้นก็ไม่มีเช่นกัน เพราะคงไม่มีใครเกลียดกันไปได้จนตาย บางคนอาจจะแสดงออกว่าเป็นอย่างนั้น แต่ในใจน่าจะรู้ตัวดี ว่าบางครั้งก็ลืมไปแล้วด้วยว่าเป็นศัตรูกับคนๆ นี้ เพราะอะไร!
แต่ถึงอย่างไรเราคงห้ามให้อื่นไม่เกลียดเราไปได้ เพราะเรื่องของจิตใจคนอื่นเราคงไม่อาจรับรู้ถึงความรู้สึก นึกคิดของเขาไปได้ แต่ที่แน่ๆ คือเราสามารถห้ามจิตใจเราไม่ให้โกรธ เกลียด หรือไม่ชอบหน้าคนอื่นได้ นั่นคือการ
"ไม่สร้างศัตรู" ขึ้นมาเอง เมื่อเราไม่เกลียดใคร ไม่เป็นศัตรูกับใคร และการที่ใครจะเกลียดเรา หรือการที่ใครจะไม่ชอบเรา ตั้งตนเป็นศัตรูกับเรา แต่เราไม่ตอบโต้ ไม่โกรธตอบ มันก็ไร้ความหมาย สุดท้ายเขาจะแพ้ภัยตัวเองไปเอง
ความเกลียดชังของศัตรูก็เหมือนกระจก ลองมองศัตรูของเราให้เหมือนภาพสะท้อนความไม่ดีในตัวเราแล้วนำมาปรับแก้ นำมาแก้ไข แล้วเราจะเห็นได้ว่าศัตรูที่แท้นั้นก็มีประโยชน์เช่นกัน
เราไม่รู้ว่าในอนาคตจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นบ้าง โชคชะตานั้นสามารถเล่นตลกกับเราได้เสมอ ความทุกข์ยาก การได้ดี มั่งมี หรือยากจน เป็นเสมือนกราฟชีวิตที่ขึ้นลงตลอดเวลา ไม่มีใครได้ดีหรือตกต่ำไปได้ตลอดชีวิต เพราะฉะนั้นการมีมิตรแท้ไว้ติดกาย ย่อมดีกว่าการมีทรัพย์นับแสน เช่นเดียวกัน การอยู่อย่างไร้ศัตรู ถึงแม้จะเป็นไปไม่ได้ แต่ก็ง่ายกว่าการอยู่โดยเป็นศัตรูกับผู้คนมากมาย จริงไหมคะ?
